Als kind mocht ik
geen huisdier. Mijn vader vond het lastig in vakanties. Op een
gegeven moment heb ik toch, zonder overleg met mijn ouders, een
hamster gekocht compleet met kooi en voer en wat het beestje verder
nog nodig had. Mijn moeder zag de bui al hangen en ik weet het niet
eens meer precies. Mijn vader zal eerst wel boos geweest zijn maar
wie was er uiteindelijk het gekste met de hamster? Juist ja.
Toen de hamster dood
was wilde ik ‘m in de tuin begraven. Het ging heel goed, zonder te
huilen groef ik met het tuinschepje een kuiltje. De achterbuurvrouw
kwam langs en vroeg: “ben je plantjes aan het poten?”. “Weeeeeh,
nee m’n hamster is doooood”.
Later kregen al heel
wat diertjes bij ons een goed onderkomen, een poes, een konijn,
Russische muisjes, een goudvis. Op een gegeven moment haalden we een
parkietje uit de volière dat daar niet overleven zou want hij had
geen veertjes. Inteelt waarschijnlijk. We zetten ‘m in een kooitje
op het aanrecht en gingen naar ons werk. Ik had niet verwacht dat hij
‘s avonds nog in leven zou zijn maar gelukkig kon hij al
zelfstandig eten en hij is 11 jaar geworden. Tweety, een heel lief
vogeltje.
We schaften nog een
paar keer een parkietje aan. Gijsje was ook een leuk vogeltje maar
die moesten we in laten slapen bij de dierenarts. Op een gegeven
moment hadden we twee parkietjes. De ene was zo vals als ik weet niet
wat en de andere zat er bij onder de plak. Dat was zielig en niet
leuk. Die parkietjes hebben we bij iemand gebracht die er nog meer
had en ze graag wilde hebben.
Toen wilde ik geen
diertjes meer.
Jan zei dat mensen
verderop in de straat een leuk vogeltje hadden maar die wilden ze wel
kwijt. We konden toch wel even gaan kijken. Nou ik vond het maar een
saai vogeltje. En ook wel zielig want hij kwam zijn kooitje niet uit
omdat het hondje naar ‘m hapte. Uiteindelijk vertrokken we met
vogel en al z’n toebehoren. De buurman reed nog mee in zijn
scootmobiel om alles bij ons thuis te krijgen.
Hij heette Hansi,
het waren Duitse mensen die buren. Ik werd toch wel een beetje
verliefd op Hansi al was dat niet wederzijds. Manlief kon alles met
de vogel en mij beet ‘ie nog weleens. Ik heb inmiddels gelezen dat
dat wel normaal is dat ze gekker zijn met de één dan met de ander.
Die zien ze als partner.
Een paar jaar
geleden werd Hansi benauwd en ik ging naar Coen de dierenarts. Hansi
was zo eigenwijs dat hij niet in het bakje wilde blijven zitten maar
zich door het gat bij het handvat wurmde en op mijn schouder ging
zitten. Het zal een vreemd gezicht geweest zijn. Ik achter het stuur
met een vogel op m’n schouder. Met een antibioticakuurtje was hij
er snel weer bovenop.
Deze keer hielp het
antibioticakuurtje niet. En de injectie die hij een week later kreeg
ook niet. En het volgende kuurtje een week later ook niet. Maar Hansi
werd, toen hij ziek was, hij had een longonsteking, ook heel lief
voor mij. Ik kon ook alles met ‘m, hij liet zich al in m’n hand
vallen als we de medicijnen moesten innemen en wilde helemaal niet
meer terug zijn kooi in. En bijten deed hij ook niet meer.
Afgelopen donderdag
evalueerde ik telefonisch met de dierenartsassistente en we maakten
toch weer een afspraak voor aanstaande maandag. Misschien dat
vitaminen zouden helpen. De afspraak kon ik de volgende dag afzeggen
want Hansi was ‘s nachts overleden. Hij is 5 jaar bij ons geweest.
We weten niet hoe oud hij was toen hij bij ons kwam.
Rust zacht lieve
Hansi.
