Allemaal beestjes

Als kind mocht ik geen huisdier. Mijn vader vond het lastig in vakanties. Op een gegeven moment heb ik toch, zonder overleg met mijn ouders, een hamster gekocht compleet met kooi en voer en wat het beestje verder nog nodig had. Mijn moeder zag de bui al hangen en ik weet het niet eens meer precies. Mijn vader zal eerst wel boos geweest zijn maar wie was er uiteindelijk het gekste met de hamster? Juist ja.

Toen de hamster dood was wilde ik ‘m in de tuin begraven. Het ging heel goed, zonder te huilen groef ik met het tuinschepje een kuiltje. De achterbuurvrouw kwam langs en vroeg: “ben je plantjes aan het poten?”. “Weeeeeh, nee m’n hamster is doooood”.

Later kregen al heel wat diertjes bij ons een goed onderkomen, een poes, een konijn, Russische muisjes, een goudvis. Op een gegeven moment haalden we een parkietje uit de volière dat daar niet overleven zou want hij had geen veertjes. Inteelt waarschijnlijk. We zetten ‘m in een kooitje op het aanrecht en gingen naar ons werk. Ik had niet verwacht dat hij ‘s avonds nog in leven zou zijn maar gelukkig kon hij al zelfstandig eten en hij is 11 jaar geworden. Tweety, een heel lief vogeltje.

We schaften nog een paar keer een parkietje aan. Gijsje was ook een leuk vogeltje maar die moesten we in laten slapen bij de dierenarts. Op een gegeven moment hadden we twee parkietjes. De ene was zo vals als ik weet niet wat en de andere zat er bij onder de plak. Dat was zielig en niet leuk. Die parkietjes hebben we bij iemand gebracht die er nog meer had en ze graag wilde hebben.

Toen wilde ik geen diertjes meer.

Jan zei dat mensen verderop in de straat een leuk vogeltje hadden maar die wilden ze wel kwijt. We konden toch wel even gaan kijken. Nou ik vond het maar een saai vogeltje. En ook wel zielig want hij kwam zijn kooitje niet uit omdat het hondje naar ‘m hapte. Uiteindelijk vertrokken we met vogel en al z’n toebehoren. De buurman reed nog mee in zijn scootmobiel om alles bij ons thuis te krijgen.

Hij heette Hansi, het waren Duitse mensen die buren. Ik werd toch wel een beetje verliefd op Hansi al was dat niet wederzijds. Manlief kon alles met de vogel en mij beet ‘ie nog weleens. Ik heb inmiddels gelezen dat dat wel normaal is dat ze gekker zijn met de één dan met de ander. Die zien ze als partner.

Een paar jaar geleden werd Hansi benauwd en ik ging naar Coen de dierenarts. Hansi was zo eigenwijs dat hij niet in het bakje wilde blijven zitten maar zich door het gat bij het handvat wurmde en op mijn schouder ging zitten. Het zal een vreemd gezicht geweest zijn. Ik achter het stuur met een vogel op m’n schouder. Met een antibioticakuurtje was hij er snel weer bovenop.

Deze keer hielp het antibioticakuurtje niet. En de injectie die hij een week later kreeg ook niet. En het volgende kuurtje een week later ook niet. Maar Hansi werd, toen hij ziek was, hij had een longonsteking, ook heel lief voor mij. Ik kon ook alles met ‘m, hij liet zich al in m’n hand vallen als we de medicijnen moesten innemen en wilde helemaal niet meer terug zijn kooi in. En bijten deed hij ook niet meer.

Afgelopen donderdag evalueerde ik telefonisch met de dierenartsassistente en we maakten toch weer een afspraak voor aanstaande maandag. Misschien dat vitaminen zouden helpen. De afspraak kon ik de volgende dag afzeggen want Hansi was ‘s nachts overleden. Hij is 5 jaar bij ons geweest. We weten niet hoe oud hij was toen hij bij ons kwam.

Rust zacht lieve Hansi.